علی (علیه السلام) در دوران خلافتش سه دسته را از خود طرد کرد و با آنان به پیکار برخاست: اصحاب جمل که خود آنها را ناکثین نامید و اصحاب صفین که آنها را قاسطین خواند و اصحاب نهروان یعنی خوارج که خود آن ها را مارقین می خواند.( قبل از او نیز پیامبر صل الله علیه و آله آن ها را به این نام ها نامید.)
«پس چون به امر خلافت قیام کردم طائفه ای نقض بیعت کردند، جمعیتی از دین بیرون رفتند، جمعیتی از اول سرکشی و طغیان کردند.»
ناکثین: از لحاظ روحیه پول پرستان بودند، صاحبان مطامع و طرفدار تبعیض. سخنان او درباره عدل و مساوات بیشتر متوجه این جمعیت است.
قاسطین: روح قاسطین روح سیاست و تقلب و نفاق بود، آنه ا می کوشیدند تا زمام حکومت را در دست گیرند و بنیان حکومت و زمامداری علی را در هم فرو ریزند.
مارقین: روحشان روح عصبیتهای ناروا و خشکه مقدسیها و جهالتهای خطرناک بود. علی نسبت به همه این ها دافعه ای نیرومند و حالتی آشتی ناپذیر داشت.
خوارج ولو اینکه منقرض شده اند اما تاریخچه ای آموزنده و عبرت انگیز دارند. افکارشان در میان سایر مسلمین ریشه دوانیده و در نتیجه در تمام طول این چهارده قرن با اینکه اشخاص و افرادشان و حتی نامشان از میان رفته است ولی روحشان در کالبد مقدس نماها همواره وجود داشته و دارد و مزاحمی سخت برای پیشرفت اسلام و مسلمین به شمار می رود. (صص111-113)
جاذبه و دافعه علی علیه السلام
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
